Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Zonder het aan de grote klok te hangen, hebben de autoriteiten in New York in de loop van vele jaren de meeste bedieningsknoppen van voetgangersstoplichten in de stad onklaar gemaakt. Ze waren tot de slotsom gekomen dat computergestuurde stoplichten bijna altijd effectiever waren. In 2004 werkten er al minder dan 750 van de 3.250 knoppen. Het stadsbestuur haalde de onklaar gemaakte knoppen echter niet weg, zodat talloze vingers tot nutteloos gedruk verleid bleven worden. Aanvankelijk bleven de knoppen zitten omdat het te duur was om ze te verwijderen. Ook niet-werkende knoppen bleken echter nut te hebben. Een voetganger die op een knop drukt, blijft eerder wachten tot het licht op groen springt, zegt Tal Oron-Gilad van de Ben-Gurion Universiteit van de Negev in Israël. Zij heeft het gedrag bij oversteekplaatsen onderzocht en merkt op dat mensen eerder een systeem gehoorzamen waarvan ze denken dat het naar hun input luistert. Niet-werkzame knoppen zorgen voor dit soort placebo-effecten omdat mensen graag het gevoel hebben dat ze controle hebben over een systeem dat ze gebruiken, zegt Eytan Adar, deskundige op het gebied van mens-computerinteractie aan de Universiteit van Michigan in Ann Arbor. Adar merkt op dat zijn studenten vaak software ontwerpen met een ‘opslaan’-knop waarop geklikt kan worden, maar die geen andere functie heeft dan die gebruikers geruststellen die niet weten dat hun aanslagen sowieso automatisch worden opgeslagen. Je moet het een beetje zien, zegt hij, als welwillende misleiding ter compensatie van de kilte die eigen is aan machines. Zo kun je het bekijken. Maar placeboknoppen hebben, bij oversteekplaatsen althans, mogelijk ook een schaduwzijde. Ralf Risser, hoofd van FACTUM, een Weens instituut dat onderzoek doet naar psychologische factoren in verkeerssystemen, denkt dat het feit dat voetgangers zich bewust zijn van het bestaan ervan en de daaruit voortvloeiende wrevel over de misleiding, nu de voordelen tenietdoen. |